Περί ονείρων

Προχτές πήρα από τη δανειστική βιβλιοθήκη τα Ονειροκριτικά του Αρτεμίδωρου, στην όμορφη έκδοση Teubner του 1963. Χθες βράδυ, ξεφυλλίζοντας τη, στάθηκα για λίγο στην παράγραφο 4.47.

[Τα όνειρα των οποίων το περιεχόμενο] αφορά μύθους που έχουν ξεχαστεί εντελώς και που χαρακτηρίζονται από ανοησία και επιπολαιότητα - όπως, φερ’ ειπείν, οι μύθοι για τους πολέμους των Θεών και των Γιγάντων, για τους Σπαρτούς της Θήβας και εκείνους της Κολχίδας - δεν πραγματοποιούνται με κανέναν τρόπο, ή υποδηλώνουν, σύμφωνα με όσα αναφέραμε στην προηγούμενη ενότητα, ότι οι προσδοκίες του ατόμου θα ανατραπούν και τα σχέδιά του θα ματαιωθούν. Αυτοί οι μύθοι συμβολίζουν επίσης μάταιες και κενές ελπίδες...


Δίπλα, στο περιθώριο, διέκρινα κάποια σχόλια ξεθωριασμένα. Προφανώς, οι προηγούμενοι αναγνώστες, παρόλη τη βιασύνη τους να απαντήσουν με τη σειρά τους στα σχόλια του Αρτεμίδωρου, είχαν την προνοητικότητα και την ευαισθησία να γράψουν με μολύβι.

Να 'ν' άραγε όσα βλέπουμε, όνειρα μέσα σ' όνειρο;

Είδα στον ύπνο μου το Θεό, θλιμμένο, γονατιστό μπροστά μου,
να με εκλιπαρεί να μην ξυπνήσω.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ παρά μόνο εάν έχω γύρω μου βιβλία.

Δεν περίμενα, φυσικά, να βρω παρακάτω την «ανταπάντηση» του Αρτεμίδωρου, αν και χαμογέλασα με την ιδέα. Το τηλεφώνημα ενός φίλου διέκοψε την ανάγνωσή μου.


Αργότερα, καθώς ξάπλωνα να κοιμηθώ, πήρα ξανά στα χέρια μου το βιβλίο. Σαν να έπρεπε να γίνει έτσι, διάβασα ξανά την παράγραφο χωρίς να συνεχίσω παρακάτω. Στάθηκα και πάλι στα σχόλια του περιθωρίου. Κάτω κάτω, το τελευταίο σχόλιο, λιγότερο ξεθωριασμένο από τα υπόλοιπα και, μάλλον, το πιο πρόσφατο, έγραφε:

Ονειρεύομαι τον κόσμο όπως εσύ ονειρεύεσαι το έργο σου.

Ήταν πολύ αργά πια για να συνεχίσω το διάβασμα, πολύ νωρίς ακόμη για να αρχίσω το γράψιμο.
Έκλεισα το βιβλίο και κοιμήθηκα.