Σε σας τα γράμματα μιλώ, ένα γράμμα κι εγώ ανάμεσά σας, για την αρχή της ιστορίας μας:
1 Ένας άνθρωπος ζούσε μόνος του. Στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη, αλλά το πρόσωπο στον καθρέφτη δεν τον έβλεπε. Του μιλούσε, αλλά το πρόσωπο δεν τον άκουγε. Και το πρόσωπο στον καθρέφτη δεν μιλούσε κι ο άνθρωπος δεν άκουγε τίποτε.
2 Πριν από την αρχή της ιστορίας μας, ο άνθρωπος ζούσε με μόνη συντροφιά το πρόσωπο στον καθρέφτη.
3 Τα πάντα έγιναν από αυτόν. Και τίποτε απ' όσα υπάρχουν δεν έγινε χωρίς αυτόν.
4 Έπιασε μια μέρα ένα άδειο τετράδιο και μελάνι, γιατί το μελάνι δίνει ζωή στο χαρτί. Κι έγραψε για όλα εκείνα που ήξερε και που, χάρη σ' αυτόν, βλέπουμε κι εμείς: για τον ουρανό και τη γη, για τον ήλιο και τη σελήνη, για τη θάλασσα και τη στεριά, για τα δάση, τα βουνά, τα ζώα - και για τη μοναξιά, που ’χε την όψη του προσώπου στον καθρέφτη.
5 Στο λευκό χαρτί πέφτει το μελάνι και το χαρτί δεν το καταπίνει.
[...]
9 Γιατί εκείνος ο άνθρωπος ήταν το αληθινό μελάνι, που μπαίνει στο βιβλίο και δίνει ζωή σε κάθε γράμμα.
10 Ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου, ήταν ο ίδιος το βιβλίο, μα το βιβλίο δεν είχε θέση γι' αυτόν.
11 Παρουσιάστηκε μπροστά στα δικά του γράμματα, αλλά τα γράμματά του δεν τον αναγνώρισαν.
[...]
14 Κι ο άνθρωπος έγινε γράμμα κι αυτός και καταδέχτηκε να συλλαβίζεται ανάμεσά μας (και αξιωθήκαμε να δούμε τη δόξα του, τη δόξα του μοναχικού ανθρώπου), γεμάτος αγάπη κι αλήθεια.
[...]
16 Την περισσή του αγάπη χαρίζει σε όλους μας, και χαρά για τη χαρά που του δίνουμε.
[...]
18 Κανένα γράμμα δεν είδε ποτέ το πρόσωπο στον καθρέφτη. Μόνο αυτός ο άνθρωπος, που είναι μπροστά στον καθρέφτη, το έχει δει και γράφει γι' αυτό.
