ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

Ποτέ δεν θα καταφέρει να βγει αυτός που δεν τόλμησε να μπει.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ

...ή η αρχή μιας άλλης


Όταν ο Οιδίποδας έμαθε τον τρομερό χρησμό, έτρεξε στο παλάτι κι έπεσε στα πόδια του βασιλιά. Αφού του εξιστόρησε όσα έμαθε, ο Πόλυβος του αποκάλυψε την αλήθεια: ότι τον βρήκαν στα δάση του Κιθαιρώνα, εγκαταλελειμμένο βρέφος, τον πήρε στο παλάτι και τον ανέθρεψε σαν παιδί του.
Ο Οιδίποδας έφυγε, πήγε στον Κιθαιρώνα κι εκεί συνάντησε ένα βοσκό, τον ίδιο Θηβαίο βοσκό που πριν από χρόνια τον είχε εγκαταλείψει.
– Σε σένα χρωστώ τη ζωή μου;
– Σε μένα και στους θεούς, είπε ο βοσκός.
– Σε σένα χρωστώ και τ’ όνομά μου;
– Ναι.
– Τότε εσύ είσαι ο πατέρας μου. Γυναίκα έχεις;
– Όχι.
– Ακόμα καλύτερα.

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΘΑΡΟΥ ΛΟΓΟΥ

Από νωρίς τού αναγνώρισαν όλοι το χάρισμα του καθαρού λόγου. Μιλούσε πολύ, χωρίς να λέει τίποτε για αυτά που τον ρωτούσαν.
Οι απαντήσεις του ήταν διεξοδικές, αλλά τεχνηέντως απέφευγε κάθε ερώτηση – πιο σωστά, την ανασκεύαζε, έτσι ώστε η ερώτηση να επιδέχεται οποιαδήποτε απάντηση.
Καλλιέργησε το ταλέντο και βελτίωσε την τεχνική: περιόρισε τη ρητορική, αναδεικνύοντας ακόμη περισσότερο την σημασία της εύγλωττης σιωπής.

Με τα χρόνια, οι ερωτήσεις λιγόστεψαν, ώσπου σταμάτησαν εντελώς. Δεν χρειάζονταν πλέον.